Ameryka w ogniu - Recenzja #39

"Ameryka w ogniu"

Autor: Omar El Akkad

Wydawnictwo: W.A.B.

Ilość stron: 400

Data wydania: 22.08.2018 r.

Rok 2074. W Stanach Zjednoczonych wybucha druga wojna secesyjna. Sześcioletnia Sarat wraz z rodzeństwem oraz rodzicami musi radzić sobie z okrutnym losem, który ich spotkał. Im dziewczyna staje się starsza, tym coraz więcej spotyka ją rzeczy, które nie powinny się dziać i w których nie powinna brać udziału. To jest wojna. Tu nie liczy się, czy ktoś jest stary, czy młody.

Jestem świeżo po przeczytaniu "Ameryki w ogniu" i naprawdę nie mam zielonego pojęcia, jak mam wam przekazać te wszystkie uczucia, które się we mnie zebrały. Jest to książka piękna, opowiadająca o czymś co nie miało miejsca, ale zarazem tak okrutnym, że czytając nie wiedziałam, czy z tego mam się śmiać, czy płakać. No ale może przedstawię wam wszystko po kolei, zamiast chaotycznie pisać.

Wiele z was może być zdziwionych, że te książkę w ogóle przeczytałam. Dlaczego? Nie lubię czytać książek wojennych, bo są to przecież książki historyczne (najczęściej). Nie w tym przypadku. Mamy rok 2074, czyli można tak powiedzieć, daleką przyszłość, więc jak może to byś związane z historią? Skoro wyjaśniliśmy sobie ten fakt, to mogę śmiało powiedzieć, że jeżeli nie lubicie takich klimatów o jakich przed chwilą wspomniałam, to tę książkę możecie spokojnie przeczytać i liczyć się z tym, że wam się spodoba, a nawet złamie wam serce. 

Przechodząc już do fabuły, historia zaczyna się od czasu przed wojną. Poznajemy sześcioletnią Sarah wraz z jej rodziną. To gdzie mieszkała, jak żyła, chociaż trzeba powiedzieć, że dziewczyna nie miała łatwego dzieciństwa. Miała starszego o trzy lata brata Simona oraz siostrę bliźniaczkę- Danę. Sarat była uważana za chłopczycę. Jej matka niezbyt za nią przepadała, a ojciec wolał tą drugą. Rodzina mieszkała w Luizjanie przy rzece. Z opowieści o jej domu wywnioskowałam, że nie był on dobrze zbudowany, rodzina często jadła jakieś niezbyt smaczne jedzenie, a wszystko to dzięki ciężkiej pracy ojca, która i tak była niewystarczająca.

Po tym wstępie dostajemy późniejsze losy dziewczyny, kiedy wojna wypędziła rodzinę z domu, dalsze losy podczas tego okrutnego czasu, jednak kiedy Sarat jest już starsza. Dostajemy również czas po zakończeniu wojny, jak i po około 40 latach po nie. Byłam w szoku, że to wszystko zawiera książka, ponieważ myślałam, że autor skupi się tylko na jednym najważniejszym momencie. Oczywiście wyszło to na plus i było to bardzo ciekawe, aby poznać całe życie głównej bohaterki. Chociaż w pewnym momencie kompletnie nie rozumiałam jak stosunku do swojego brata, to polubiłam tę odważną dziewczynę i przez całe jej życie, kibicowałam jej, płakałam z nią, czy się śmiałam.
Jest to jedna z lepszych książek jakie kiedykolwiek miałam szansę przeczytać. Chociaż przy lekturze, nie w każdym momencie potrafiłam ją docenić, to kiedy tak teraz o niej myślę, była naprawdę świetna. Praktycznie całe zakończenie przepłakałam i nie potrafiłam już czytać, ale i tak musiałam to robić.

Przez te książkę zaczęłam myśleć dużo o wojnie i mam teraz wielką ochotę przeczytać jakąś książkę w tej tematyce i zagłębić się w niej. Okrutne losy spotkały tych bohaterów i mam nadzieję, że nie dojdzie nigdy do takich zdarzeń jak w tej książce.
Moja ocena to 9.5/10