Wiele powodów, by wrócić - Recenzja #89

"Wiele powodów, by wrócić"

Tom 2

Autor: Augusty Docher

Wydawnictwo: OMG books

Ilość stron: 351

Data wydania: 15.04.2019 r.

Opis

Czy pierwszą miłość można przeżyć drugi raz?

Marcel po wypadku nie odzyskuje przytomności.

Dominika jest zdruzgotana- zamiast układać sobie życie z ukochanym, spędza długie godziny w szpitalu, czuwając przy jego łóżku. Heroicznie walczy o każdy oddech Marcela i nie traci nadziei, że ten pewnego dnia do niej wróci. Chwila, w której chłopak budzi się ze śpiączki, jest jedną z najszczęśliwszych w jej życiu.

Radość błyskawicznie zmienia się w rozpacz, gdy Dominika odkrywa, że Marcel nie pamięta ostatnich dwóch lat.

Czy łączące ich niegdyś uczucie okaże się silniejsze od zapomnienia?

Czy ktoś, kto odszedł tak daleko, znajdzie powód, by wrócić?

Kilka słów na wstępie

"Wiele powodów, by wrócić" to drugi tom serii "Najlepszy powód, by żyć". Ponoć nie trzeba znać wydarzeń z pierwszej części (której ja nie czytałam), aby sięgnąć po kontynuacje. Wydaje mi się jednak, że warto byłoby wiedzieć podstawowe rzeczy, o których ja oczywiście nie miałam pojęcia 😤. Miałam jednak wrażenie, że historia z pierwszej części jest zamknięta, tak samo jak i w drugiej, chociaż bohaterowie są ci sami.

Opinia

Na samym początku byłam bardzo zaintrygowana tą książką. Liczyłam na świetną historię łamiącą serce, bo na to od początku się zapowiadało. Myślałam, że książka zacznie się od owego wypadku, o którym pisze w opisie. Jednak tak nie było. Zanim doszło do wypadku, wiele rzeczy zdążyło się wydarzyć. I niestety wyszło to na niekorzyść... 

Marcel i Dominika są kochającą się parą, w skład której wchodzi również dziecko chłopaka. Zakochani zmagają się z trudnym problemem- matka Amelki za wszelką cenę chce im ją odebrać, chociaż jest bardzo nieodpowiedzialna i najpierw zostawia córkę pod ich opiekę, a sama wyjeżdża do Szymona. Tak zaczyna się cała historia, ale również tak wygląda aż do momentu wypadku. Nie miałabym z tym żadnego problemu, jednak wystąpiły pewne komplikacje. 

Po pierwsze, gdy autorka zaczynała rozdział, nie pisała z czyjej perspektywy są opisywane w tym momencie wydarzenia. Czasami nawet po dwóch stronach nie wiedziałam o kogo chodzi. Strasznie mnie to irytowało, bo jak już zostały dodane nagłówki z informacją, czy są to obecne zdarzenia, czy z przeszłości, to można by i dodać osobę mówiącą. 

Kolejnym, według mnie największym minusem tej książki, jest styl mówienia Marcela. O ja cię, nie potrafiłam tego strawić. Chłopak bardzo specyficznie się wypowiadał, a gdy były ukazane jego myśli, przychodził mi na myśl niewykształcony nastolatek, który dodatkowo jest jakimś gangsterem. No po prostu nie 🙅. Po wypadku nasiliło się to jeszcze bardziej i niestety odbierało mi to dużą przyjemność z czytania.

Przedstawiłam wam właśnie dwa największe minusy sprzed wypadku i tak naprawdę chciałabym dodać coś o plusach, jednak nie mam pojęcia, co mogę napisać. Oprócz tego, że książkę czyta się bardzo szybko i gdyby nie zwracało się uwagi na te "problemy", historia byłaby bardzo przyjemna, to tak naprawdę trudno jest dodać coś więcej. Muszę jednak przyznać, że chyba trochę za bardzo skupiłam się na wytykaniu błędów i nie zwracałam uwagę na wszystkie pozytywy. 

Dzień po napisaniu tej recenzji, przemyślałam sobie całą fabułę i chciałabym tutaj coś dopisać, jednak bez burzenia poprzedniej wypowiedzi, a więc: Ważną rzeczą, którą autorka zawarła w tej książce jest przedstawienie rodziny. Bardzo podobało mi się to, jak autorka ukazała członków rodziny jako jednostki, ale również jako całość. W rodzinie jest potęga! Momentami byłam wzruszona miłością, jaką darzyli siebie nawzajem oraz całym wsparciem. Muszę przyznać, że akurat pokazanie rodziny i jej mocy, wyszło autorce bardzo dobrze.

Przejdźmy teraz do moich odczuć względem wydarzeń, które zdarzyły się po wypadku. Specjalnie rozdzieliłam tę książkę na dwie części, aby ukazać pewne zmiany. W pierwszej połowie działo się bardzo mało. Fabuła rozkręcała się bardzo powoli i trochę czułam się, jakbym czytała nudną obyczajówkę. W drugiej części wydarzenia nabierają tempa i przyjemniej czyta się książkę.  Niestety głupie zachowanie Marcela wraz z dziwnym wysławianiem się, nasiliło się i niestety było jeszcze gorzej. Ale również nie podobały mi się reakcje Dominiki, gdy ktoś wspominał Marcela. Miałam wrażenie, że dziewczyna oczekuje, iż każdy nagle wie co przytrafiło się jej chłopakowi i ma współczuć całej rodzinie.

Druga połowa prezentuje się jednak trochę lepiej, bo wychwyciłam więcej plusów, niż minusów. Bardzo spodobało mi się nastawienie mamy Marcela oraz Dominiki do Boga. Zazwyczaj wszyscy obwiniają Go o całe zło, które w tym momencie spadło na chorą osobę, ale nie one. Nie mam pojęcia skąd to się bierze. Gdy wylądowałam w szpitalu, nawet o tym nie myślałam i nadal tak nie myślę. No ale nie mówmy o mnie. Chociaż na początku Dominika zaczęła obwiniać Boga, to mama Marcela uzmysłowiła jej, ze to naprawdę nic nie da i dziewczyna zaprzestała tego, a nawet się nawróciła. 

Podsumowanie

Chociaż cała historia bardzo mnie wzruszyła i skłoniła do myślenia, to nadal nie mam pojęcia, co mam myśleć o tej książce. Na pewno nie jest to zła historia i wielu osobom może przypaść do gustu, to jednak mnie w 100% nie kupiła.