Niebezpieczna gra - Recenzja #97

"Niebezpieczna gra"

Autor: Emilia Wituszyńska

Wydawnictwo: Kobiece

Ilość stron: 312

Data wydania: 15.05.2019 r.

Opis

Kobieta jest jak broń. Nie wolno się nią bawić.

Weronika Kardasz jest jedną z najlepszych warszawskich policjantek. Kiedy w dramatycznej akcji traci partnera, zaczyna staczać się na dno. Nieoczekiwanie otrzymuje ważne zadanie, które tylko ona może wykonać.

W Wilanowie znaleziono ciało kandydata na urząd premiera. Jedynym świadkiem jest znany aktor Przemysław Rej, który w momencie zdarzenia był kompletnie pijany. Dopóki sprawa nie zostanie wyjaśniona, mężczyzna potrzebuje całodobowej ochrony.

Przystojny gwiazdor i niepokorna policjantka muszą udawać parę zakochanych, aby nie wzburzyć podejrzeń . Wkrótce Weronika odkrywa, że Rej nie mówi jej całej prawdy, a na jaw wychodzą kolejne sekrety. Rozpoczyna się śmiertelnie niebezpieczna gra, w której stawką jest nie tylko życie.

~Opis pochodzi od wydawcy

Opinia

Ojojojojojoj... Po takim opisie książki spodziewałam się dobrej historii z wątkiem kryminalnym. Sam motyw policjantów jak dla mnie na to wskazywał. Miały być tajemnice, które dopiero z czasem wychodzą na jaw, tytułowa niebezpieczna gra, której stawką ma być nawet życie. I wiecie co? Rozczarowałam się. Wydawnictwo strasznie promowało tę książkę, więc myślałam, że będzie ona naprawdę dobra, a tu wyszła klapa. 

Zacznijmy od początku, czyli samego wstępu. Historia zapowiadała się naprawdę obiecująco, zwłaszcza po wydarzeniach, które mają miejsce rok wcześniej. Jednak gdy zaczynałam czytać pierwszy rozdział miałam wrażenie, jakby to było coś całkiem innego niż ten wstęp, jakby jakaś inna osoba go napisała. I właśnie od tego momentu zaczynają się wszystkie problemy. Głowna bohaterka jest policjantką, która po śmierci swojego partnera załamuje się i popada w alkoholizm. Prosi swojego szefa o przeniesienie na inne stanowisko, co wiąże się ze zmianą miejsca pracy. Jednak Weronika po kilku miesiącach wracana stare śmieci, gdyż ma zadanie- musi chronić niejakiego Przemysława Reja. Jak możecie się domyśleć- ich relacja nie zaczęła się pozytywnie. Od samego początku ta dwójka się nienawidzi. I w pewnym momencie (co również było do przewidzenia) Weronika i Przemysław zakochują się w sobie nawzajem. Wszystko byłoby okej, gdyby nie fakt, że te uczucie pojawiło się nagle. Tu się nienawidzą, a na kolejnej stronie powstało pomiędzy nimi ogromne uczucie, które oczywiście skrywają w sobie. Niestety na sam minus poszła tutaj również przewidywalność fabuły, którą bardzo łatwo dostrzec w momentach miłosnych. A wicie co jest najgorsze? Tych momentów jest zdecydowanie z dużo. To miała być historia kryminalna, a nie tani romans! Ta książka zyskałaby o wiele więcej w moich czach, gdyby autorka nie skupiła się na wątku, którego w ogóle nie potrafiła opisywać. 

Zapomniałam jeszcze dodać o drugim momencie, który po prostu mnie rozśmieszył. Główna bohaterka miała problem z alkoholem. I nie zgadniecie co :DD! Weronika trochę po poznaniu Przemka nagle odstawia alkohol. Był, a nagle nie ma XD. Autentycznie tak to wyglądało, a z tego co wiem, to wcale nie jest takie proste. 

Bohaterowie

Na domiar złego, bohaterowie również nie zyskali sobie mojej sympatii, a w szczególności Weronika. Co takiego było z nią nie tak? No chyba wszystko... Zaczynając od zachowania, które momentami mogłabym porównać do zachowania rozwydrzonego dziecka, kończąc na byciu agresywną oraz chamską wobec innych. Strasznie mnie to w niej irytowało i najchętniej wyrzuciłabym tę książkę za okno. Absurdem była również jej postawa. Miała wyciągnąć od Przemka wszystkie jego sekrety, a za każdym razem gdy go pytała i on oczywiście nie powiedział nic nowego- po prostu odpuszczała. A spytam się go potem, teraz lepiej nie, bo chłop jest zmęczony... Ciągle tylko wymówki -.-

Podsumowanie

Po "Niebezpiecznej grze" spodziewałam się dobrej historii z wątkiem kryminalnym, a wyszedł romans, na którym autorka za bardzo się skupiła. Przyćmił on pozostałe wydarzenia, które stały się nieważne, były tylko tłem. Pokładałam w tej książce wielką nadzieję i było to chyba za wiele na tę historię.