Kiedy Pan Piecho gryzie - Recenzja #78

"Kiedy Pan Piecho gryzie" 

Autor: Brian Conaghan

Wydawnictwo: YA!

Ilość stron: 383

Data wydania: 16.01.2019 r.

Opis

Szesnastoletni Dylan Mint ma zespół Tourette'a.

Prowadzi ciągłą walkę z niekontrolowanymi przekleństwami, tikami, emocjami. Walka jest nierówna, bo z góry skazana na porażkę.

Jedna rutynowa wizyta u lekarza wywraca do góry nogami cały świat chłopaka. Dylan jest przekonany, że niebawem umrze. Tworzy więc listę rzeczy, które musi zrobić, zanim pożegna się z życiem. Gdy próbuje kolejno zrealizować swoje postanowienia, wszystko okazuje się inne, niż wcześniej się wydawało...

Wprowadzenie

Pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl opisujące tę książkę to inna. Sam fakt, że główny bohater ma zespół Turette'a i opisuje swoje ciągłe zmagania z nim wyróżnia tę historię. Od razu powiem, że nie była to świetna książka. Na samym początku miałam do niej tyle uwag, że myślałam o tym, aby ją odłożyć. Jednak im dłużej czytałam, tym było lepiej. Ale może zacznijmy od początku...

Styl pisania autora

Chyba największym minusem (wyróżniającym także tę książkę) jest styl pisania autora. Jak już wiecie po opisie zespół Turette'a charakteryzuje się on niekontrolowanym wypowiadaniem przekleństw oraz tikami. Wydaje mi się jednak, że autor zbytnio przejął się rolą opisywania tej choroby i przez to ta książka bardzo dużo straciła. Brian Contaghan widocznie chciał pokazać, jak teraz młodzież się ze sobą komunikuje. Powiem od razu - wyszło mu to okropnie. Wyobraźcie sobie, że wasza babcia nagle zaczyna mówić w młodzieżowym slangu, wymyślać własne słowa, lub skróty do słów. Właśnie tak wyglądało to w tej książce. Trzeba do tego również dodać liczne przekleństwa, które autor starał się zamaskować tworząc z dwóch brzydkich słów jedno. Na samym początku książkę czytało się naprawdę bardzo źle. W ogóle nie potrafiłam się do tego przyzwyczaić i tylko się irytowałam. Po czasie udało mi się bardziej cieszyć lekturą i starałam nie zwracać uwagi na styl autora.

Dylan Mint

Kolejną rzeczą, która niezbyt podobała mi się w tej książce jest właśnie główny bohater. Nie mogę do końca stwierdzić, czy autor celowo przedstawił tak Dylana, czy po prostu tak mało wie o prawdziwym życiu młodzieży. Chłopak przy rozmowach cały czas używał slangu. Nieważne z kim rozmawiał zawsze musiał się ten wyraz pojawić. Momentami naprawdę trudno było mi to znieść. Chodzę do liceum i nie słyszałam nikogo trochę starszego ode mnie, ani z młodszych klas czy szkół, aby mówił "Dacie zbożną Barbarę" (co to tak w ogóle znaczy!!!), a inni odpowiadają mu jakimiś innymi dziwnymi zwrotami...

Bohaterowie

Podczas czytania miałam dziwne przeczucie, jakby autor specjalnie wykreował wszystkie postacie albo na życiowe ciamajdy, albo osoby, którym w życiu stało się coś niedobrego. Nie wiem, może tylko mi się tak wydawało, ale każdą osobę, którą poznawał czy już znał Dylan, była jakaś dziwna (nie mówią tu o wszystkich zespołach, które mieli znajomi Dylana).

Podsumowanie

To, co przed chwilą napisałam jest raczej negatywne (no dobra, bardzo...). Nie zrozumcie mnie źle, ta książka nie jest totalna porażką i nie oceniłam jej 1/10. Dałam jej, może trochę naciągane 7/10. W tej recenzji skupiłam się na tych wszystkich negatywnych rzeczach opuszczając pozytywy, gdyż trudno byłoby je tutaj wymienić. Jest to jedna z tych książek, które trzeba przeczytać, aby zrozumieć jej pozytywne i negatywne strony. 

Jeśli mam być szczera, po skończeniu "Kiedy Pan Piecho gryzie" nawet przekonałam się do tej historii. Na samym początku byłam totalnie na nie, jednak jak tak sobie teraz myślę, nie było aż tak źle... Może nawet jeszcze kiedyś sięgnę po tę książkę.